Opisz nastrój wiersza Przechadzka z Orfeuszem Ostrożnie stawiaj kroki Na ścieżce do Hadesu Nie ścigaj się z obłokiem Umarli się nie spieszą A ty masz złożyć jeszcze Ofiarę swą muzyką I wrócić masz tą ścieżką Z żyjącą Eurydyką A ty masz jedną frazą Ogłuchłe piekło wzruszyć Wzgardliwe piekło - azyl Zgorzkniałych Orfeuszy Ostrożnie stawiaj kroki Po ludzkich stąpasz resztkach Omijaj ton wysoki Bo patos tu nie mieszka Bo tu nie mieszka szczęście Bo droga stąd - donikąd A wrócić masz tą ścieżką Z żyjącą Eurydyką A ty masz dźwięków pięknem Przekonać martwe dusze Przejętych głuchym wstrętem Wystygłych Orfeuszy Ostrożnie stawiaj kroki Bo w sobie masz swój Hades I w sobie cień głęboki I bezład razem z ładem Wiem dobrze jak ci ciężko Nie dzielić bólu z nikim I wracać martwą ścieżką Bez żywej Eurydyki Ona się stąd nie ruszy I cisza ją pogrzebie Graj dalej Orfeuszu Żeby przekonać siebie
View Pejzaż z jeziorem By Mokwa Marian; oil, canvas; 50 × 80 cm; Signed; Edition. Access more artwork lots and estimated & realized auction prices on MutualArt.
zapytał(a) o 19:18 napiszcie streszczenie mitu ' Orfeusz i Eurydyka' - wandy markowskiej prosze o tylko tej autorki - daje 10 pyt. za dobre odpowiedzi . ;* Odpowiedzi Znalazłam to: Orfeusz, król Tracji, był wspaniałym muzykiem, śpiewakiem i poetą. Poślubił nimfę leśną – Eurydykę, którą bardzo kochał. Któregoś razu nimfę ujrzał Aristajos, syn Apollina i nimfy Kyreny, który tak zauroczył się jej urodą, że zaczął ją gonić. Uciekająca Eurydyka nieopatrznie nastąpiła na żmiję, która ukąsiła ją. Jad okazał się śmiertelny i nimfa zmarła. Orfeusz, nie mogąc pogodzić się ze śmiercią ukochanej, zszedł do Hadesu, chcąc przebłagać władcę podziemi, by oddał mu panią jego serca. W krainie zmarłych zagrał pieśń, która oczarowała sługi Hadesa i samego boga śmierci, który zgodził się przywrócić Eurydykę do świata żywych, jednak pod warunkiem, że gdy będzie wyprowadzał ją z podziemi, nie obejrzy się na nią ani razu. Niestety Orfeusz nie był w stanie powstrzymać się, by nie spojrzeć na ukochaną i kiedy odwrócił się, Hermes, który szedł za nią, zatrzymał ją w podziemiach. Orfeusza nie wpuszczono ponownie do Hadesu, pogrążył się więc w rozpaczy. Nie cierpiał długo, bowiem niedługo potem którejś nocy napotkał grupę oszalałych menad, które rozszarpały jego ciało na strzępy. Muzy pogrzebały go u stóp Olimpu. Istotnymi motywami tego mitu jest siła miłości, której nie może pokonać nawet śmierć, oraz moc, która drzemie w sztuce, a która wyzwala w nas głębokie uczucia. Pozdro ;) Liczę na 10 ;D blocked odpowiedział(a) o 19:38 Orfeusz byl najwiekszym spiewakiem i wieszczem Hellady, a jego ojczysta ziemia byla gry na lutni otrzymal on od samego Apollina. Jego talent byl tak niesamowity, ze nawet sam bog zasluchiwal sie w dzwieki jego gry,a dzikie zwierzeta otaczaly go zasluchane w magicznej muzyce. Zona Orfeusza byla nimfa drzewna ( hamadriada) o imieniu Eurydyka, ktora spiewak kochal nad dnia ujrzal ja slynny mysliwy Aristajos ( syn Apollina i nimfy Kirene). Ne bedac swiadomym, ze jest ona zona jego ulubionego artysty, zaczal gonic Eurydyke, ktora podczas ucieczki smiertelnie ukasila zmija. Orfeusz wpadl po stracie ukochanej w czarna rozpacz. Pograzony w smutku zaprzestal gry na lutni i cala ziemia zostala pozbawiona slodkich dzwiekow jego lutni. Wkrotce jedna z nimf, ktora widziala smierc Eurydyki opowiedziala biedakowi, co sie stalo z jego zona. Orfeusz postanowil zejsc do Tartaru (krolestwa zmarlych) i przeblagac Hadesa ( boga podziemi), by wrocil mu jego Hadesa, Persefona, wzruszona miloscia Orfeusza uprosila meza, by pozwolil Orfeuszowi wyprowadzic Eurydyke z Tartaru. Hades zgodzil sie pod jednym warunkiem- Orfeusz bedzie szedl przed Eurydyka, ktora prowadzil Hermes, a obejrzec za siebie bedzie sie mogl dopiero po opuszczeniu Tartaru. Jesli warunku nie dotrzyma, Eurydyka przepadnie na zawsze w krolestwie cieni. Niestety zapomnial Orfeusz o zakazie i przed samym wyjsciem obejrzal sie na zone..i w tym momencie wszystko przepadlo- bramy piekelne Tartaru zatrzasnely sie i Eurydyka nie zdolala wyjsc z podziemi. Odtad blakal sie sie Orfeusz po Tracji i nie mogl nigdzie znalezc ukojenia rozpaczy. Pewnego razu natknal sie na szalony pochod tancerek Dionizosa, kore w swym szalenstwie rzucily sie na niego i rozkaz Apollina pozbieraly Muzy szczatki Orfeusza i pochowaly je na wyspie Lemnos. Koniec. Bibliografia Orfeusz i Eurydyka autor [LINK] . blocked odpowiedział(a) o 19:33 Orfeusz jest synem jednej z Dziewięciu Muz o imieniu Kaliope(daje natchnienie poetom). Mężczyzna jest poetą, który umie grać na lirze, jego muzyka jest tak piękna, że potrafi poskromić nawet najdziksze zwierzęta. Pewnego dnia Zeus zaprasza Orfeusza na Olimp, gdzie ma się odbyć uczta. Podczas posiłku, poeta poznaje piękną dziewczynę o imieniu Eurydyka. Jakiś czas później para się pobrała. Wkrótce Eurydyka wybrała się samotnie na spacer po łąkach i lasach. Podczas podróży dziewczyna nadepnęła na śpiącego węża, który nagle obudził się i ukąsił ją. Biedna Eurydyka umarła od razu. Orfeusz dowiedziawszy się o tragicznym losie żony, szybko przybywa do Tartaru, aby zabrać z stamtąd swą ukochaną. Podczas swej podróży nasz bohater oczarowuje wszystkich napotkanych swą niezwykłą muzyką- Charona(przewiózł Orfeusza za darmo na drugi brzeg Styksu), Cerbera(zachowywał się przyjaźnie łasząc się i liżąc naszego bohatera po stopach), Furie(dzięki Orfeuszowi w Rejonie Kary przerwano męki, ponieważ jego muzyka tak się spodobała Furią, że aż odłożyły swe bicze), królową Persefonę(wyjawiła mu tajne hasło do Jeziora Pamięci), Hadesa(władca podziemi pozwolił Orfeuszowi zabrać ze sobą Eurydykę na powierzchnię, jednak miał on pewien warunek: nasz bohater nie mógł obejrzeć się za siebie, dopóki Eurydyka nie znajdzie się na powierzchni ziemi w świetle słońca). Orfeusz szczęśliwy, iż będzie miał znów u boku swą ukochaną żonę wracał na powierzchnię ziemi. W pewnym momencie zaczął się martwić, że Hades mógł go oszukać, dlatego więc odwrócił się na chwilę, aby sprawdzić czy na pewno jego ukochana idzie za nim, przez ten czyn Eurydyka zamieniła się w kamienny posąg. Jakiś czas później Zeus mianował swego syna Dionizosa na boga Olimpijskiego, zrozpaczony Orfeusz dowiedziawszy się o tej ceremonii zbuntował się przeciw Dionizosowi(odmówił składania czci dla tego boga)stwierdzał ze bóg wina źle się zachowuje, daje zły przykład ludzią. Wściekły Dionizos postanowił zemścić się na Orfeuszu, kazał meandom(młode kobiety, które zawsze są pijane) porwać mężczyznę. Podczas porwania Orfeusz traci swą lirę, po jakimś czasie naszemu bohaterowi zostaje obcięta głowa, która potem zostaje wrzucona do rzeki a jego ciało zostaje rozszarpane na malutkie cząsteczki. W tym samym czasie siostry Kaliope(matka Orfeusza) są wstrząśnięte tragicznym losem młodego poety, dlatego zebrały kawałki jego ciała i pogrzebały je u stóp Olimpu-do dzisiejszego dnia słowiki śpiewają tam znacznie ładniej niż nigdzie indziej-, jego głowa dopłynęła do morza, gdzie po jakimś czasie została wyłowiona przez pewnych rybaków i pochowana na wyspie Lemnos. Zeus pozwolił Apollowi umieścić lirę Orfeusza na niebie, tworząc konstelację Liry. [LINK] Orfeusz, król Tracji, był wspaniałym muzykiem, śpiewakiem i poetą. Poślubił nimfę leśną – Eurydykę, którą bardzo kochał. Któregoś razu nimfę ujrzał Aristajos, syn Apollina i nimfy Kyreny, który tak zauroczył się jej urodą, że zaczął ją gonić. Uciekająca Eurydyka nieopatrznie nastąpiła na żmiję, która ukąsiła ją. Jad okazał się śmiertelny i nimfa zmarła. Orfeusz, nie mogąc pogodzić się ze śmiercią ukochanej, zszedł do Hadesu, chcąc przebłagać władcę podziemi, by oddał mu panią jego serca. W krainie zmarłych zagrał pieśń, która oczarowała sługi Hadesa i samego boga śmierci, który zgodził się przywrócić Eurydykę do świata żywych, jednak pod warunkiem, że gdy będzie wyprowadzał ją z podziemi, nie obejrzy się na nią ani razu. Niestety Orfeusz nie był w stanie powstrzymać się, by nie spojrzeć na ukochaną i kiedy odwrócił się, Hermes, który szedł za nią, zatrzymał ją w podziemiach. Orfeusza nie wpuszczono ponownie do Hadesu, pogrążył się więc w rozpaczy. Nie cierpiał długo, bowiem niedługo potem którejś nocy napotkał grupę oszalałych menad, które rozszarpały jego ciało na strzępy. Muzy pogrzebały go u stóp Olimpu. Istotnymi motywami tego mitu jest siła miłości, której nie może pokonać nawet śmierć, oraz moc, która drzemie w sztuce, a która wyzwala w nas głębokie uczucia. Monisia5 odpowiedział(a) o 19:52 Orfeusz był królem Tracji. Był młody i piękny. Miał on talent do grania na lutni. Jego żoną była piękna Eurydyka, nimfa drzewna, hamadriada. Jednak jej uroda sprawiała, że ten kto ją ujrzał musiał ją pokochać. I tak właśnie stało się z Aristajosem.. Był on synem Apollina i nimfy Kyreny. Zobaczył on raz Eurydykę w dolinie Tempe. Aristajos jednak nie wiedział, że jest ona żoną Orfeusza. Zaczął ją gonić. Kiedy Eurydyka uciekała, ukąsiła ją żmija, po czym zmarła.. Jej mąż Orfeusz szukał jej i wołał, ale odpowiadało mu tylko echo. Wtedy postanowił wybrać się do podziemi. Wziął ze sobą tylko czarodziejską lutnię. Gdy zaczął na niej grać, Charon tak się zasłuchał, że przewiózł go za darmo na drugi koniec Styksu. Kiedy Orfeusz stanął przed władcą dalej grał, a swoje skargi przeobraził w pieśń. Hades oddał Orfeuszowi wolno mu było tylko patrzeć na żonę. Jednak chęć ujrzenia ukochanej była silniejsza od niego i wtedy stracił ją na zawsze. Hermes zatrzymał Eurydykę w podziemiu. Orfeusz zaś wróciłsam do Tracji.. Pewnej nocy trafił na dziki, które rozszarpały jego ciało... wacekt odpowiedział(a) o 18:58 Znalazłam to: Orfeusz, król Tracji, był wspaniałym muzykiem, śpiewakiem i poetą. Poślubił nimfę leśną – Eurydykę, którą bardzo kochał. Któregoś razu nimfę ujrzał Aristajos, syn Apollina i nimfy Kyreny, który tak zauroczył się jej urodą, że zaczął ją gonić. Uciekająca Eurydyka nieopatrznie nastąpiła na żmiję, która ukąsiła ją. Jad okazał się śmiertelny i nimfa zmarła. Orfeusz, nie mogąc pogodzić się ze śmiercią ukochanej, zszedł do Hadesu, chcąc przebłagać władcę podziemi, by oddał mu panią jego serca. W krainie zmarłych zagrał pieśń, która oczarowała sługi Hadesa i samego boga śmierci, który zgodził się przywrócić Eurydykę do świata żywych, jednak pod warunkiem, że gdy będzie wyprowadzał ją z podziemi, nie obejrzy się na nią ani razu. Niestety Orfeusz nie był w stanie powstrzymać się, by nie spojrzeć na ukochaną i kiedy odwrócił się, Hermes, który szedł za nią, zatrzymał ją w podziemiach. Orfeusza nie wpuszczono ponownie do Hadesu, pogrążył się więc w rozpaczy. Nie cierpiał długo, bowiem niedługo potem którejś nocy napotkał grupę oszalałych menad, które rozszarpały jego ciało na strzępy. Muzy pogrzebały go u stóp Olimpu. Istotnymi motywami tego mitu jest siła miłości, której nie może pokonać nawet śmierć, oraz moc, która drzemie w sztuce, a która wyzwala w nas głębokie uczucia Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Orfeusz - staro?ytny archetyp poety inspirowanego przez muzy = Orpheus - Ancient Archetype of Poet Inspired by the Muses Humanistyka i Przyrodoznawstwo - HUMANISTYKA I PRZYRODOZNAWSTWO 18 D an iel Zarewicz D a g m a r z e S ta w ie r e j O R F E U S Z S T A R O ?
Orfeusz (opera)Orfeusz – ( wł . L'Orfeo) - pierwsza opera Claudio Monteverdiego , do której libretto , na podstawie "Przemian" Owidiusza , napisał Alessandro Striggio. Przyjmuje się, że dzień premiery "Orfeusza" na dworze Gonzagów w Mantui , 24 II 1607 to równocześnie właściwe narodziny opery, mimo iż przed Monteverdim opery były już pisane przez Jacopo Periego .Spis treści1 Osoby2 Akt Akt Akt Akt Akt V3 Recepcja4 Zobacz też5 Przypisy6 Bibliografia OsobyOrfeusz - mityczny śpiewak i Argonauta - tenor Eurydyka - jego żona - sopran Muzyka - bogini - sopranNadzieja - bogini - kontratenor Zwiastunka - towarzyszka Eurydyki - mezzosopran Prozerpina - bogini Podziemia, żona Plutona - sopranCharon - mityczny przewoźnik dusz - bas Pluton - bóg Podziemia, brat Jowisza - basApollo - bóg światła, słońca i sztuki, przewodnik muz - tenor TreśćOrfeusz i Eurydyka PrologZ wyżyn Parnasu zstępuje Muzyka, zapowiadając, że pieśń, jaką usłyszymy, będzie historią Orfeusza i jego miłości do Eurydyki. Akt INa ślubie Orfeusza i Eurydyki pasterze zanoszą modły do bóstw za pomyślność nowożeńców, a oni sami mówią o swoim szczęściu i miłości. Akt IIOrfeusz śpiewa o swojej miłości, a gdy pasterze mają złożyć dziękczynienie bogom, przybiega Zwiastunka z tragiczną wieścią. Eurydykę w czasie zabawy z przyjaciółkami ukąsił wąż i ta zmarła. Słysząc to, Orfeusz postanawia stanąć osobiście w królestwie Plutona i prosić boga o życie żony. Akt IIIW drodze do krainy Podziemia przewodniczy śpiewakowi Nadzieja, jednak do Tartaru Orfeusz musi wejść sam. Charon nie zgadza się na przewiezienie żywego człowieka przez Styks , Orfeusz wykorzystuje jednak swój talent - śpiewa, aby ukołysać Charona i w czasie, gdy ten zasypia, przedostaje się na drugi brzeg. Akt IVOdwaga i poświęcenie Orfeusza wzruszają Prozerpinę , która wstawia się za nim i Eurydyką u swego męża - Plutona . Przychyla on się do tej prośby, jednak warunkiem ocalenia Eurydyki jest to, że pójdzie ona za swoim mężem, a jemu nie będzie wolno na nią spojrzeć aż do wyjścia z Piekieł. Okazuje się to jednak zbyt trudne dla śpiewaka, wracając z Tartaru w pewnym momencie odwraca głowę, skazując tym swoją ukochaną na powrót do królestwa Plutona. Akt VWróciwszy na ziemię Orfeusz pogrąża się w rozpaczy i bliski jest samobójstwa - przyjaźni mu pasterze również są pogrążeni w smutku. Sytuację ratuje jednak ojciec Orfeusza - bóg sztuki Apollo , który oznajmia mu, że z Eurydyką, zgodnie z wolą bogów, będą połączeni wkrótce w niebie. Samego Orfeusza w finale opery otaczają tańczące bachantki. RecepcjaHistoria opery – choć jej początek wywodzi się z wielu źródeł upatrywanych nawet w antyku – zaczęła się pod koniec XVI wieku. Ważną rolę spełniła tu Camerata florencka [1], a pierwszą operą była "Dafne" Jacopo Periego. Także sam Peri sięgnął w swej twórczości do mitu o Orfeuszu, jeszcze przed Monteverdim, w operze "Euridice" ("Eurydyka"). Wielu krytyków uważa jednak, że to wraz z "Orfeuszem" Monteverdiego opera narodziła się naprawdę[2]. "Orfeusz" stanowi manifest przekonań artystycznych Monteverdiego[3]. W jego kompozycjach nowego znaczenia nabrała muzyka, powiększona została obsada, dopracowana została melodyka i harmonia. "Orfeusz" jest tego najlepszym przykładem[1].Monteverdi to także nowe spojrzenie na partie chóralne. Jego pierwsza opera zawiera wiele nowości, między innymi dlatego, że kompozytor podał tu dokładne dane dotyczące obsady orkiestry[1]. Wprowadził również ansamble . Fragmenty instrumentalne przestały tu już być tylko przerywnikami, a zaczęły być środkiem budowania akcji, emocji czy stanów ducha bohaterów[3]. "Orfeusz" Monteverdiego przez wielu został uznany za szczytowe osiągnięcie opery okresu baroku, i opery w ogóle[1]. Historia mitycznego śpiewaka była wykorzystywana zresztą wielokrotnie. Oprócz Periego i Monteverdiego trzeba tu wymienić innego reformatora opery – Christopha Willibalda Glucka , a także Georga Philippa Telemanna , Josepha Haydna czy Jacques'a Offenbacha . Późniejsi autorzy oper często jeszcze czerpali inspirację z dawnych mitów, by stopniowo, coraz częściej, zajmować się tematami bardziej współczesnymi. Zobacz też Orfeusz Mit Orfeusza w muzyce Przypisy↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 "Kronika Opery", Wydawnictwo KRONIKA 1993, ↑ Piotr Kamiński Tysiąc i jedna opera, Polskie Wydawnictwo Muzyczne 2008, ↑ 3,0 3,1 Kolekcja "La Scala" nr 42 "Orfeusz", Polskie Media Oxford Educational sp. z 2007, BibliografiaKolekcja "La Scala" nr 42 "Orfeusz", Polskie Media Oxford Educational sp. z 2007, "Kronika Opery", Wydawnictwo KRONIKA 1993, "Koronacja Poppei" Kolekcja Wielkie Opery - Gazeta Wyborcza 2009 (tekst Piotr Kamiński), Inne hasła zawierające informacje o "Orfeusz (opera)": Inne lekcje zawierające informacje o "Orfeusz (opera)": Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka
18. koncert Studia Piosenki Teatru Polskiego Radia z piosenkami Jacka Kaczmarskiego. Scenariusz i reżyseria: Janusz GastKierownictwo muzyczne: Marcin Partyka
"Orfeusz i Eurydyka" to jeden z najważniejszych obrazów w twórczości Jacka Malczewskiego. Dzieło powstało po rozstaniu artysty z jego kochanką i muzą, Marią Balową. Wartość pracy szacowana jest nawet na 4 mln zł. Dzieło oglądać można będzie od 8 marca na wystawie w DESA Unicum. Pojawi się również niezwykle rzadki pastel Stanisława Wyspiańskiego i portret autorstwa Olgi Boznańskiej. 11 Zobacz galerię Desa Unicum Piękna, rudowłosa kobieta, która przez 13 lat była kochanką i wielką miłością Malczewskiego. Maria Balowa poznała się z artystą około 1900 r. Salonowa dama, z rozległymi horyzontami artystycznymi i intelektualnymi okazała się znakomitą towarzyszką malarza. Wkroczyła do jego życia, ale też twórczości: postaci śmierci, chimery, muzy czy harpii w licznych obrazach z początku XX stulecia to utajone wizerunki kochanki malarza. Żonaty artysta nie wahał się portretować ją w scenach jawnie odwołujących się do romantycznych uczuć. "Ona była kochanką Malczewskiego – pisał Józef Czapski – Nieraz się ją widzi: te wszystkie anioły mają jej twarz. I potem ostro z nimi zerwała, nie wiem dlaczego. O tym się nie mówiło". O!lśnienia 2021: Waldemar Tatarczuk z nagrodą. Mocne przemówienie laureata Malczewski, pogrążony w depresji po rozstaniu z Balową, symbolicznie odniósł się do tej sytuacji w serii obrazów z Orfeuszem i Eurydyką. Prezentowane w DESA Unicum dzieło stanowi pierwszy i jeden z czterech obrazów z cyklu, na którym artysta wykorzystał wizerunki tych mitologicznych postaci. W ten sposób chciał wyrazić własny żal i rozterki. Druga praca Malczewskiego, którą zobaczyć można będzie na wystawie to "Thanatos" z 1913 r. Jacek Malczewski, "Orfeusz i Eurydyka" (1914) Niezwykłym obiektem jest również unikatowy pastel Stanisława Wyspiańskiego, który powstał w czasie, kiedy artysta przebywał w Paryżu. W tym czasie jego artystyczne drogi zetknęły się z takimi twórcami jak Paul Gauguin i Alfons Mucha. Wyspiański w pracowni przy rue de l’Échaudé pracował nad czterema realizacjami: projektem witraża opowiadającego historię życia Marii Panny (witraż zrealizowano i umieszczono w kruchcie kościoła Mariackiego), polichromią nowo wybudowanego Rudolfinum w Pradze, projektem kurtyny dla Teatru Miejskiego w Krakowie oraz pracą na konkurs na witraż dla Katedry Łacińskiej we Lwowie. "Odcienie realizmu": malarstwo Aleksandra Kotsisa w krakowskim Narodowym W Paryżu Wyspiański spędził, z przerwami, trzy lata. "Portret szyjącej" stanowi jedno z najważniejszych dzieł w jego wczesnym dorobku. Przedstawia młodą dziewczynę w różowej bluzce i ciemnej spódnicy. Melancholijny wyraz postaci bierze się z jej pozy: dłonią podpiera głowę, a ręką opiera się o stolik w dolnej lewej części podobrazia. Tego rodzaju układ ciała ma swoją długą tradycję w historii sztuki. Swój początek bierze w "Melancholii" Albrechta Dürera, a współczesną Wyspiańskiemu kontynuację znajduje w wizerunkach nowoczesnej, "miejskiej" melancholii. Foto: Desa Unicum Stanisław Wyspiański, "Portret szyjącej" (1893) W dziejach polskiej sztuki, do II wojny światowej, nie było malarki, która osiągnęłaby większe uznanie niż Olga Boznańska. We francuskim okresie twórczości stała się popularną portrecistką paryskich elit, wielokrotnie pokazywała swoje prace na prestiżowych wystawach w Monachium, Berlinie, Wiedniu, Paryżu, Filadelfii czy Pittsburghu. W 1937 r. na paryskiej Wystawie Światowej otrzymała Grand Prix za malarstwo. Rok później jej prace w całości wypełniły Pawilon Polski na Biennale w Wenecji. Złote karty historii sztuki. Sprawdź z nami swoją wiedzę o impresjonizmie! [QUIZ] Prezentowany na wystawie w DESA Unicum portret Stanisława Burtana, przedsiębiorcy, właściciela wytwórni ceramiki i posła na Sejm, powstał zapewne w latach 20. XX w. w Krakowie, kiedy to Boznańska jeszcze zwykła odwiedzać swoje rodzinne miasto. Pracownia przy ul. Wolskiej 21, mieszcząca się w domu rodzinnym artystki, ożywała w okresie jej pobytów – Boznańska przyjmowała w niej gości i modeli. Portretowała przyjaciół, ale też, ciesząc się sławą znanej, paryskiej portrecistki, lokalne wyższe sfery, intelektualistów czy przedsiębiorców. Foto: Desa Unicum Olga Boznańska, "Portret mężczyzny - Stanisław Burtan" (po 1920 r.) *** Na wystawie pojawią się również dzieła Józefa Chełmońskiego, Tadeusza Makowskiego, Mojżesza Kislinga czy Meli Muter. 18 marca zostaną zlicytowane w największym polskim domu aukcyjnym przy ul. Pięknej 1A. Licytować można będzie online, przez aplikację oraz telefonicznie i przez zlecenie stałe. Aukcja transmitowana będzie na żywo w kanałach społecznościowych DESA Unicum. Wystawa "Sztuka Dawna. XIX wiek, Modernizm, Międzywojnie" - 8-18 marca 2021, godz. 11:00-19:00 (poniedziałek-piątek) i godz. 11:00-16:00 (sobota), Dom Aukcyjny DESA Unicum, ul. Piękna 1A, Warszawa, wstęp wolny Aukcja "Sztuka Dawna. XIX wiek, Modernizm, Międzywojnie" - 18 marca 2021, godz. 19:00, Dom Aukcyjny DESA Unicum, ul. Piękna 1A, Warszawa 1/11 Aleksander Świeszewski, "Pejzaż śródziemnomorski" (1884) Desa Unicum 2/11 Henryk Hayden, "Martwa natura z karafką" (1920) Desa Unicum 3/11 Jacek Malczewski, "Thanatos" (1913) Desa Unicum 4/11 Jerzy Kossak, "Spotkanie ułanów z dziewczyną w lesie" (1928) Desa Unicum 5/11 Józef Chełmoński, "Pejzaż z Podola" (1908-10) Desa Unicum 6/11 Mela Muter, "Pejzaż z Villeneuve-lès-Avignon" (lata 40. XX w.) Desa Unicum 7/11 Mela Muter, "Portret mężczyzny" (lata 20. XX w.) Desa Unicum 8/11 Mojżesz Kisling, "Widok na port w Tamaris" ("Port de Tamaris", 1936) Desa Unicum 9/11 Wlastimil Hofman, "Muza Słowackiego" (1927) Desa Unicum 10/11 Włodzimierz Tetmajer, "Orka" (przed/lub 1910 r.) Desa Unicum 11/11 Zygmunt Józef Menkes, "Kobieta w błękicie" (lata 40. XX w.) Desa Unicum Data utworzenia: 9 marca 2021 13:48 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.
UWy0l. a7oll4ej06.pages.dev/123a7oll4ej06.pages.dev/20a7oll4ej06.pages.dev/60a7oll4ej06.pages.dev/313a7oll4ej06.pages.dev/91a7oll4ej06.pages.dev/334a7oll4ej06.pages.dev/158a7oll4ej06.pages.dev/6a7oll4ej06.pages.dev/37
pejzaż z orfeuszem i eurydyką
